Bir gün, iki erkek çocuk yanımdan bisikletle geçiyorlardı. O sırada da biri diğerine meydan okurcasına: "Sen arkadaşını mı daha çok seviyorsun, kendini mi?" diye sordu.
Ötekinin ne dediğini duyamadım. Ama akıllıysa gülüp geçmiştir diyorum. Çünkü, eğer arkadaşımı derse, muhtemelen soran çocuk okkalı bişiy isteyecek, kendimi derse "bencillik"le suçlanacak :)
İşte, malesef çoğumuzun bilinçaltında genelde bu inanç var. Kendini sevmek, bencillikle eş değer. Sanırım, toplu yaşamı, bireysel yaşama göre daha avantajlı kılan kültürümüzün bir etkisi bu. Dışlanma korkusu, insanın kendini ikinci plana itmesine sebep oluyor.
Halbuki insan içinde olmayanı dışında görebilir, hissedebilir mi? Kendine merhamet etmeyen başkalarına merhamet edebilir mi? Kendiyle barışık olmayan dünyayla barışabilir mi? İçinde mutlu olmayan, dışardaki mutlulukları, sevinçleri farkedebilir mi? Kendini aldatan insan başkalarına güvenebilir mi? Kendini güzel bulmayan insan, başkalarını beğenebilir mi?
Kendini sevmeyen insan başkalarını sevebilir mi? O yüzden "kendini sevmek" bencillik değil, insan olmanızı onurlandırmaktır, kendinize layık olduğunuz değeri vermektir, öyle değil mi?
sevgiler :)
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder