"Affetmek"

Bu kelimeyi okuduğunuz anda aklınıza kim ya da hangi olay geldi? Demek ki halâ içinizde o yükü taşıyorsunuz.

Şimdi size bir taktik vericem, mutlaka uygulayın:

Sahne 1:Gözlerinizi kapatın ve o yaşadıklarınızın bir senaryo olduğunu düşünün. Senaryoyu yazan ve yöneten sizsiniz. Demek ki bundan öğrenmek istediğiniz bir şey var. Olayın içindeki kişi ya da kişilerle de anlaşmışsınız, onlara teklif götürmüşsünüz, onlar da gönüllü kabul etmiş. Ve şu anda, oturmuşsunuz senaryoyu onlara anlatıyorsunuz, her birine ne yapması gerektiğini, nerede durması gerektiğini, nasıl bir tavır takınmasını hepsini anlatıyorsunuz, onlar da sizi anlamaya çalışıyor, iyice ne yapacaklarını soruyorlar. Siz kostümlerini gösteriyorsunuz, makyaj da yapılacak oyuncularınıza, makyöz bekliyor. Kameramanlar kenarda, çay içiyor. Siz son kez bir kameraların yerini kontrol ediyorsunuz. Ve herkese biraz sonra oynayacağınız oyun için teşekkür ediyorsunuz, çok heyecanlısınız, çünkü oyun sizin oyununuz.

Sahne 2: Kameranın arkasındasındasınız, yönetmen koltuğunda. Ve "motor"... Aaa bi bakiyorsunuz, ikinci bir siz de oyunun içinde, "helal olsun, ne güzel rol yapıyormuşum" diye düşünüyorsunuz. Tüm senaryo oynanıyor, arada kesiyorsunuz, tam kafanızdaki gibi oynanması gerekiyor.

Sahne 3: Oyun bitmiş. Makyajlar, kostümler çıkmış. Herkesin elini sıkarak uğurluyorsunuz. Gülümseyerek, herkesle küçük muhabbetler ediyorsunuz. Teşekkür ediyorsunuz, sevgilerinizi iletiyorsunuz. Keyifli bir yorgunluk var herkesde.

Bu sahneleri kendi içinizde daha rahat hissedeceğiniz şekilde kurgulayabilirsiniz.

Ama, şunu unutmayın ki, eğer o yükü halâ içinizde taşıyorsanız ruhsal olgunlaşmanız için öğrenmeniz gereken dersi öğrenmemişsiniz demektir.

sevgiler :)