Kanserden Korkmak Mı, Yoksa Şükretmek Mi?

Dikkat ettiyseniz, bloğumuzdaki yazılarımızın ana teması hep hedeflerimiz, hayallerimiz ve bunlara ulaşabilmek için kendi kendimize koyduğumuz sınırlarımızı nasıl aşacağımız yönünde. Bakış açımızdaki bir açılık bile değişimin hayatımızı nasıl değiştireceğini anlatıyoruz. Deneyimlemediğimiz konulara girmiyoruz. Hastalıklar diye adlandırdığımız geçici deneyimlerimiz de bunlardan biriydi. Ama bir şeyler yazma vakti gelmiş olmalı ki, sözler dökülmeye başladı.

Kanserle ilgili duyduklarınız ya da yakın çevrenizde yaşananlar hiç de hoş değil biliyorum. Bu şekilde de kafamızda oluşan imajı tahmin edebiliyorum. Çağın vebası...

Tabi ki teknolojinin bize sunduğu tedavi imkanlarına şükredelim ve tedavimizi olalım. Yalnız, temizlik bu şekilde dıştan bitmez, içten de bir temizlik gereklidir. Zaten, tüm deneyimlerimizin amacı da bu değil midir?

Öncelikle, bakış açımızı değiştirmemiz gerekir. Biz bir kere bu bedende misafiriz. Ama kendimizi hep ev sahibi olarak görmekteyiz. Elbette ki misafirliğimiz bir gün gelecek bitecek. Ev sahibi de bu dünyaya ait bir parça olarak doğanın dengesine katılacak.

Peki, bu süre içinde "gerçek biz"in görevi ne? Niye ziyaret ediyoruz burayı?

Kendimizi hatırlayabilmek için...Ve herşeyin yolunda gitmesi, güllük gülistanlık olması bizi bu rehavete kaptırıyor. Kendimizi unutuyoruz, ev sahibi olarak görmeye başlıyoruz. Acılarsa, silkinip kendimize gelmemizi sağlıyor. Her acı deneyim, kendimize, ruhumuza, özümüze ulaşmamız için bir fırsat sunuyor. Sizi değişime zorluyor. Bu yüzden belki o kişi daha şanslı oluyor.

Yıllardır kafanıza taktığınız şeyleri, affetmediğiniz insanları, kendinize yaptığınız merhametsizliği bir düşünün. Bunlar, hep dünyevi şeyler. Bir de 200-300 yıl sonrasını düşünün. Taktığınız şeyler n'oldu? Bundan 200-300 yıl önce ne olduysa o oldu.

Bunu deneyimliyorsanız şükredin, ruhsal bilinç seviyenizi yükseltmek için bahşedilen bir deneyimdir bu aslında. Bu şansınızı iyi kullanın. Ve bunu sevdikleriniz deneyimliyorsa, buna saygı duyun, onları onurlandırın. Geçmeleri gereken bir yoldur bu.

sevgiler :)