Günümüz insanının stresden bu kadar çok etkilenmesinin sebebi medeni hayatın çok hızlı bir şekilde ilerlemesi ve bizim duygusal olarak buna ayak uydurmakta geride kalmamızdır. O yüzden olumsuz duygularımız, aslında bizi rahatsız etse bile bizi birşeylerden korumaya çalışmaktadır. İlkel yaşamda "savaş ya da kaç" tepkisini verebilmek için gerekli olan duygularımızı şu anki medeni dünyada doğrudan yaşamamız çoğu zaman imkansızdır. O yüzden biz de hep bastırırız bunları, görmezden geliriz, yok sayarız. Halbuki onlar bize birşeyler anlatmaya çalışıyorlardır, bizi birşeylerden korumak, güvende tutmaktır amaçları. Biz onları yok saydıkça onlar malesef yok olmazlar. Bastırdıkça da birikirler içimizde. Bardak dolunca da patlarız. Bardak biraz boşalır, rahatlarız. Ama kaynak kurutulmadığı için duygularımız birikmeye de devam eder. Havuz problemi misali :)) Sonra yine bir patlama. Bu böyle devam eder... Bazen, dışarıya bir patlama da olmaz, tepki veremez insan. Onlar da hastalık, alerji, kanser, vs olarak patlar insanın vucüdunda. Yani o biriken duygular, eninde sonunda bir yerde açığa çıkar.
Bunun çözümü nedir o zaman? Bunun çözümü o bastırdığımız duygularımızla yüzleşmektir. Onları kabul etmektir. Dediğim gibi onlar bize aittir, içimizdedir... Ancak o zaman bir rahatlama olur. Ancak o zaman stresinizin kaybolduğunu görürsünüz. Ancak o zaman yel değirmenlerine savaş açtığınızın da farkına varırsınız :)
Bırakın, duygularınız aksın gitsin.... İlla ki, dışsal bir tepki verip de birinin gözünü patlatmanıza, saçını başını yolmanıza gerek yok :))) Kapatın gözlerinizi, o anı yaşayın, duygularınıza odaklanın. Hatta bir dinleyin onları, ne diyorlar? Saçma gelse de dinleyin, sonuna kadar. Bir adım geriye çekilin, yer açın o "olumsuz duygu"nuza. Bir rahatlasın, bir boşaltsın içini. Yüzleşin korkularınızla, kendinizle...Çekinmeyin bundan, emin olun yapabilirsiniz :)
sevgiler
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder