Öykü-"Vardır Bir Hayır"

Bir zamanlar bir padişah varmış ve onun çok yakın çocukluğundan beri birlikte büyüdüğü bir arkadaşı. Kanuni ve İbrahim gibi düşünün. Padişah bu arkadaşını hiç yanından ayırmazmış, çünkü can dostuymuş onun.

Yalnız, bu arkadaşının bir huyu varmış ki bazen padişahı bile çileden çıkarabiliyormuş. Ne olursa olur, iyi-kötü, kimin başına gelirse gelsin, kendisi ya da başkası farketmez, hep "vardır bir hayır" dermiş.

Bir gün, padişah ava çıkmış. Arkadaşı da yanında tabi. Padişahın tüfeğini o dolduruyor. Son tüfeği doldururken bir hata mı yapmış ne, tüfek geri tepmiş ve padişahın bir parmağını koparmış. Padişah feryat, figan. Bizimki yine sakin: "Vardır bir hayır!" demiş. Padişah iyice çıldırmış: "Bu işte ne hayır olabilir, parmağım gitti görmüyor musun?" demiş. O kızgınlıkla arkadaşını zindana attırmış.

Bu olaydan bir sene sonra padişah yine ava çıkmış. Ama bu sefer fazla cesur davranıp, yasak bölgeye girmiş. Adamlarıyla birlikte atlarından inmiş, geziniyorlarmış. Tam o sırada, orada yaşayan aslanlar karşılarına çıkmış, bunlara saldırmışlar. Yalnız padişaha saldıran aslan, padişahın bir parmağının eksik olduğunu görünce duralamış, padişah da bunu fırsat bilip, hemen atına atlayıp ordan kaçmış. Yanındakilerin sonu ise vahim olmuş.

Padişah sarayına döner dönmez hemen zindandaki arkadaşının yanına koşmuş. "Ah arkadaşım, vah arkadaşım, ben sana ne büyük haksızlık yapmışım, ben ne zalimmişim, affet beni." Arkadaşı yine sakin, "Olur mu hiç demiş, bunda da vardır bir hayır!" Padişah kızmış, "Yahu, ne hayrı, 1 senedir zindandasın, en yakın arkadaşımı 1 senedir zindanlara hapsettim!"

Arkadaşı da: "Ya demiş sen beni zindana attırmasaydın. Ben de seninle ava gelecektim. O zaman halimi düşünebiliyor musun?"

Kıssadan hisse: Hayatta her şey başımıza gelebilir, önemli olan bunları nasıl anlamlandırdığımızdır...

sevgiler :)